مشارکت در انتخابات مجلس دوازدهم؛ تناقض در آمار تهران

میزان مشارکت تهران در انتخابات، یکی از موضوعات مناقشه برانگیز در انتخابات مجلس دوازدهم در سال  ۱۴۰۲ است. فارغ از تناقض در آمارهای رسمی طی روزهای پس از انتخابات تا اعلام نتیجه توسط وزیر کشور، که به ترتیب مشارکت در تهران را ۲۶ و ۳۴ درصد اعلام کرده است، در انتخابات تهران به رغم اعلام افزایش مشارکت، کل آرایی که نامزدها بدست آورده‌اند بر اساس گزارش رسمی ستاد انتخابات کشور، حدود سی درصد کاهش نشان می‌دهد. من در این مقاله، آرای تهران را بررسی می‌کنم و تناقضات ممکن را توضیح می‌دهم. بر اساس یافته‌های این تحلیل میزان افزایش مشارکت در تهران نسبت به میانگین‌ استان‌هایی که افزایش مشارکت داشته‌اند، حدود ۲۷ برابر، و نسبت به کل استان‌های کشور به جز سیستان و بلوچستان، حدود ۸۳ برابر است.

اهمیت آرای تهران هم به خصوص در انتخابات امسال به این دلیل است که رای تهران در این انتخابات حدود ۳.۵ درصد، مشارکت اعلام‌شده در کل کشور را نسبت به انتخابات دوره پیش افزایش داده است. یعنی اگر آرای تهران در سال ۱۴۰۲، مطابق کل کشور از الگوی واحد کشوری تبعیت می‌کرد، مشارکت اعلام‌شده در انتخابات به جای ۴۱ درصد، کمتر از ۳۸ درصد خواهد بود. در این مقاله من تحلیل خودم را از افزایش بیشمار آرای باطله در تهران که منجر به افزایش مشارکت در این استان و کل کشور شده است ارائه می‌دهم. میزان مشارکت در انتخابات مجالس دوازدهم (سال ۱۴۰۲) و یازدهم (سال ۱۳۹۸)، بنا بر آمار رسمی به ترتیب برابر با ۴۲.۵ و ۴۱ درصد اعلام شده است.

مشارکت در انتخاباتِ مجالس یازدهم و دوازدهم به تفکیک استان

نمودارهای زیر، آمار مشارکت در انتخابات مجالس دوازدهم (سال ۱۴۰۲) و یازدهم (سال ۱۳۹۸) را در استان‌های مختلف بر اساس آمار رسمی نشان می‌دهد. استان‌های خراسان جنوبی، کهگیلویه و بویر احمد و هرمزگان بیشترین مشارکت را در سال ۱۴۰۲ (نمودار میله‌ای قرمز) داشته‌اند و در انتهای لیست هم تهران، کردستان و البرز قرار دارند.

استان‌های خراسان جنوبی و کهگیلویه در انتخابات مجلس یازدهم در سال ۱۳۹۸ (نمودار دایره‌ای آبی) هم مشارکت بالایی را ثبت کرده‌اند، درحالی که استان‌های انتهای لیست، در انتخابات سال ۱۳۹۸ هم چندان مشارکت بالایی نداشته‌اند.

تفاوت آرای مشارکت استانی در این دو انتخابات هم در نمودار میله‌ایِ پایین ارائه شده است. همانطور که در این نمودار مشخص است در ۹ استان ایران در سال ۱۴۰۲ نسبت به سال ۱۳۹۸، افزایش مشارکت مشاهده می‌شود (تهران، قم، هرمزگان، یزد، چهارمحال و بختیاری، اصفهان، سمنان، زنجان و همدان). از میان این ۹ استان، پنج استان افزایش مشارکتی کمتر از یک درصد دارند. در دو استان خوزستان و گیلان مشارکت تقریبا برابر بوده است. در بیست استان ایران هم مشارکت در انتخابات سال ۱۴۰۲، نسبت به چهار سال قبل کاهش نشان می‌دهد و این کاهش فقط در دو استان (البرز و لرستان)، کمتر از یک درصد است.

با این تصویر کلی، سئوالی که مطرح می‌شود این است که چگونه با این حجم کاهش مشارکت استانی در انتخابات مجلس دوازدهم نسبت به مجلس یازدهم، مشارکت کل بر اساس آمار رسمی، فقط کمی بیشتر از یک درصد کاهش داشته است؟

تفاوت مشارکت بر اساس سهم استان در کل کشور در انتخابات مجالس یازدهم و دوازدهم

نقشه و نمودار زیر تفاوت مشارکت استانی در دو انتخابات مجالس دوازدهم (سال ۱۴۰۲) و یازدهم (سال ۱۳۹۸) را بر اساس سهم مشارکت استانی در کل کشور (بر اساس جمعیت) نشان می‌دهد. همانطور که در نمودارها مشخص است به غیر از استان‌های تهران و سیستان و بلوچستان، تفاوت مشارکت چه به صورت افزایشی و چه به صورت کاهشی از چهار دهم درصد فراتر نمی‌رود. یعنی به عنوان مثال به غیر از تهران، بیشترین رقم افزایش متعلق به استان هرمزگان با تنها چهار دهم درصد است و بیشترین میزان کاهش هم به غیر از سیستان و بلوچستان، با دو دهم درصد به استان کرمانشاه تعلق دارد. در این میان سیستان و بلوچستان و تهران تنها استان‌هایی هستند که از روند کلی کشور تبعیت نمی‌کنند.

کاهش مشارکت در استان سیستان و بلوچستان قابل درک است. این استان بعد از حوادث مرتبط با جنبش زن، زندگی و آزادی به صورت محسوسی درگیر بود. مولوی عبدالحمید به عنوان مهمترین شخصیت استان، کماکان به اعتراضات خود ادامه می‌دهد و از آنجا که تاثیر زیادی بر طرفداران و رای‌دهندگان دارد، هر تصمیمی که توسط ایشان گرفته می‌شود در سطح استان تاثیرگذار خواهد بود. در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۴، حمایت مولوی عبدالحمید از دکتر مصطفی معین باعث شد تا دکتر معین در این استان بیشترین رای را بدست آورد (سیستان و بلوچستان تنها استانی است که در ۱۳۸۴، دکتر معین در آن رای اول را بدست آورد). حمایت یا عدم مولوی عبدالحمید از کاندیداهای مدنظر خود در انتخابات و همچنین تصمیم ایشان در مورد مشارکت یا عدم مشارکت در انتخابات به صورت معنی‌داری در کل استان بازتاب می‌یابد که در این انتخابات هم با کاهش مشارکت ۱۸ درصد استانی و تقریبا یک و نیم درصد نسبت به کل کشور، اثر خودش را نشان می‌دهد.

در مورد مشارکت در استان تهران اما نیازمندیم تا تحقیقات بیشتری انجام دهیم. چون بر اساس نمودارهای پیشین، آنچه که باعث شده مطابق آمار رسمی، مشارکت در انتخابات مجلس دوازدهم نسبت به مجلس یازدهم کاهش خیلی زیادی نداشته باشد، افزایش مشارکت در تهران است. اگر تهران از روند کلی کشور تبعیت می‌کرد، مشارکت کل کشور حتما زیر ۳۸ درصد بود.

همانطور که نمودارها به خوبی نشان‌ می‌دهند افزایش مشارکت در تهران (۳.۵ درصد) نسبت به میانگین‌ استان‌هایی که افزایش مشارکت داشته‌اند (یک دهم درصد)، حدود ۲۷ برابر، و نسبت به کل استان‌های کشور به جز سیستان و بلوچستان (چهار صدم درصد)، حدود ۸۳ برابر است.

با اینحال من در این مقاله قبل از اینکه به آمار انتخاباتی تهران به صورت دقیق‌تر نگاهی بیاندازم، آمار مشارکت را در استان‌های مختلف بر اساس دو شاخص اقتصادی و اجتماعی، تورم یا مذهبی بودن استان مورد مقایسه قرار می‌دهم.

طبقه‌بندی تفاوت مشارکت در استان‌ها بر اساس تورم و شاخص مذهبی بودن استان

دو نمودار زیر، استان‌های کشور را بر اساس تفاوت مشارکت در دو انتخابات مجالس دوازدهم (سال ۱۴۰۲) و یازدهم (سال ۱۳۹۸) و همچنین دو شاخص اقتصادی (تورم) و اجتماعی (مذهبی بودن استان) طبقه‌بندی کرده‌اند.

در نمودار اول، میزان افزایش تورم استانی در سال ۱۴۰۰ نسبت به سال ۱۳۹۶ بر اساس گزارش مرکز آمار ایران با افزایش یا کاهش مشارکت در انتخابات مورد بررسی قرار گرفته است. همانطور که نمودار نشان می‌دهد، اثر استان‌های تهران و سیستان و بلوچستان باعث می‌شود، سایر استان‌ها روی خط افقی که بیانگر تورم است قرار بگیرند و به صورت عمودی که نشان‌دهنده افزایش یا کاهش مشارکت است، چندان نمود نداشته باشند. اگر در این نمودار استان‌های تهران و سیستان و بلوچستان را حذف کنیم شکل نمودار و تفسیر آن به صورت کلی تغییر می‌کند (برای این کار کافی است روی دایره‌ای که تهران یا سیستان و بلوچستان را نشان می‌دهد کلیک راست و گزینه Exclude را انتخاب کنید).

مشابه روند بالا در مورد شاخص مذهبی بودن استان هم وجود دارد. برای شاخص مذهبی بودن از جدیدترین گزارش داده‌های پیمایش ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان استفاده شده است.

مشارکت تهران در سال ۱۴۰۲: کاهش کل آرا نسبت به ۱۳۹۸، افزایش مشارکت؟

میزان مشارکت در انتخابات مجلس دوازدهم (سال ۱۴۰۲) بنا بر آخرین آمار رسمی وزارت کشور ۳۴ درصد اعلام شد. این در حالی است که پس از برگزاری انتخابات، خبرگزاری مهر، مشارکت تهران را بر اساس اعلام ستاد انتخابات کشور ۲۶ درصد اعلام کرده بود. همچنین در آماری که خبرگزاری تسنیم، دو روز بعد از برگزاری انتخابات منتشر کرد، در جدول مشارکت استانی، آمار استان تهران را خالی گذاشته بود.

فارغ از این تناقضات آماری در اعلام آمار مشارکت در تهران، و با توجه به اینکه مطابق نمودارهای پیشین، آمار مشارکت در تهران اساسا از روند کل کشور تبعیت نمی‌کند و به صورت معنی‌داری بیشتر است، بهتر است نگاه دقیق‌تری به نحوه رای‌دادن تهرانی‌ها بر اساس آمار رسمی در دو انتخابات سال‌های ۱۴۰۲ و سال ۱۳۹۸ بیاندازیم تا ببینیم آیا مورد یا مواردی که عجیب، غیر قابل باور یا متناقض به نظر می‌رسند وجود دارند یا خیر.

دو جدول زیر آرای بدست آورده در دو انتخابات سال‌های ۱۴۰۲ و ۱۳۹۸ را به همراه آرای لیست‌های انتخاباتی مختلف در سال ۱۴۰۲ و آرای بلوک‌های مختلف رای در هر دو انتخابات نشان می‌دهد.

همانطور که در جدول اول مشخص است، در سال ۱۳۹۸، تعداد کاندیداها ۱۲۴۰ نفر بودند و مجموع آرای کاندیداها نزدیک ۲۸ میلیون رای است. تعداد آرا هم به این دلیل بیشتر از کل رای‌دهندگان است که افراد به صورت لیستی رای داده‌اند. یعنی اگر بر فرض در تهران ۲ میلیون نفر رای داده‌اند چون هر نفر ممکن است به بیشتر از یک کاندیدا رای بدهد، رای تجمعی به صورت تصاعدی افزایش می‌یابد. در همین سال میانگین آرای کاندیداها حدود ۲۲ هزار رای است و میانه آرای کاندیداها برابر با تقریبا هزار رای است. یعنی نیمی از نامزدها بیشتر از هزار رای داشته‌اند و نیمی دیگر کمتر از هزار رای.

در سال ۱۴۰۲، تعداد کاندیداها بیشتر از ۲ و نیم برابر افزایش داشته و به ۳۳۷۲ نفر رسیده است. با این وجود تعداد کل آرا نسبت به سال ۱۳۹۸، تقریبا ۳۰ درصد (برابر با ۹ میلیون رای) کاهش نشان می‌دهد. سئوالی که پیش می‌آید این است که چگونه با افزایش مشارکت، تعداد آرای کل کاهش داشته است؟

برای این سئوال می‌توان سه فرضیه ارائه کرد که هر کدام یا ترکیبی از آنها، توضیح‌دهنده افزایش مشارکت و کاهش آرای کل است. این فرضیه‌ها شامل موارد زیر است:

• این کاهش می‌تواند به دلیل تمایل رای‌دهندگان به رای غیر لیستی یعنی رای به یک یا چند نماینده محدود از بین سی نفر ممکن باشد. این فرض بر این اساس ارائه می‌شود که به صورت تاریخی رای‌دهندگان در تهران به جای یک یا چند کاندیدای محدود به لیست‌های انتخاباتی رای می‌دهند یعنی در میان سی انتخاب ممکن، اکثر نامزدها را از یک یا دو لیست همسو انتخاب می‌کنند و به همین دلیل اگر هر لیست انتخاباتی با اقبال بیشتری رو به رو شود، اکثر کاندیداهای آن لیست هم به مجلس راه پیدا می‌کنند. در این انتخابات ادعا شده است که روند رای‌دادن در تهران در سال ۱۴۰۲ برخلاف گذشته تغییر کرده است. یافته‌های این تحلیل بیانگر چنین ادعایی هست اما میزان آن به اندازه‌ای معنی‌دار نیست که توجیه‌کننده افزایش مشارکت و در عین حال کاهش کل آرای کاندیداها باشد.
• این امر می‌تواند به دلیل افزایش زیاد آرای باطله حالا یا به صورت واقعی و یا تصنعی رخ داده باشد. یعنی یا اینکه رای‌دهندگان تهرانی، تعداد زیادی آرای باطله به صندوق انداخته باشند و یا اینکه دست‌اندرکاران انتخابات برای اعلام افزایش مشارکت و بی‌اثر بودن این امر بر نتیجه کلی، تعداد زیادی آرای باطلهِ از قبل تهیه شده در صندوق‌های رای قرار داده باشند.
• فرض سوم، امکان دستکاری در آرا به صورت محدود و به نحوی است که نتیجه کل تغییر نکند.

و البته فارغ از درستی یا عدم درستی هر یک از این سه فرض، توجه به این نکته هم ضروری است که این افزایش مشارکت، تنها در تهران نمود پیدا کرده است و در سایر استان‌های ایران که در آنها هم تعداد نامزدها افزایش داشته، چنین روندی به چشم نمی‌خورد.

جدول اول، آرای داده شده به پنج لیست اصلی تهران شامل شورای ائتلاف و جبهه پایداری (شانا)، ائتلاف نیروهای انقلاب (امنا)، جبهه صبح ایران (رائفی‌پور)، شورای وحدت و صدای ملت (مطهری) را نشان می‌دهد.

نفر اول لیست شانا، سید محمود نبویان است که رای اول تهران را با حدود ۶۰۰ هزار رای دارد. نفر آخر این لیست ابراهیم رسولی، ۲۲ هزار رای بدست آورده است. میانگین آرا در این لیست ۲۳۲ هزار و میانه آرا هم ۲۰۰ هزار رای است. توزیع فراوانی آرای لیست شانا در نمودار زیر ارائه شده است.

نفر اول لیست امنا، کماکان سید محمود نبویان (کاندیدای مشترک) است که رای اول تهران را هم با حدود ۶۰۰ هزار رای دارد. نفر آخر این لیست سید مجید موسویان، حدود ۳۶ هزار رای بدست آورده است. میانگین آرا در این لیست ۲۳۵ هزار و میانه آرا هم ۲۴۶ هزار رای است. نزدیک بودن عدد میانگین به میانه و بالاتر بودن عدد میانه به این معنی است که رای‌دهندگان به این لیست همگون‌تر از لیست شانا رای داده‌اند.

نفر اول لیست جبهه صبح ایران، بازهم سید محمود نبویان (کاندیدای مشترک) است که رای اول تهران را هم با حدود ۶۰۰ هزار رای دارد. نفر آخر این لیست علیرضا طاهری، حدود ۱۱۶ هزار رای بدست آورده است. میانگین آرا در این لیست ۲۷۶ هزار و میانه آرا هم ۲۶۳ هزار رای است. اندازه عددهای میانگین و میانه نشان می‌دهد که رای‌دهندگان به این لیست هم، همگون‌تر از لیست شانا رای داده‌اند.

اهمیت دو لیست انتخاباتی دیگر به اندازه سه لیست پیشین نیست. کل آرای شورای وحدت ۹۰۰ هزار و کل آرای صدای ملت ۸۰۰ هزار رای است.

نفر اول لیست شورای وحدت، منوچهر متکی ۴۰۰ هزار رای دارد که تقریبا دو برابرِ نفر دوم در همین لیست، خانم سمیه گل‌پور است که ایشان هم در لیست جبهه صبح ایران هم قرار دارد. نفر سوم لیست کمی بیشتر از ۶۰ هزار رای دارد نفر آخر هم فیصل مرداسی فقط ۱۷۹۱ رای بدست آورده است. رقم میانگین و میانه در این لیست هم نشان می‌دهد این لیست چندان مورد اقبال نبوده و منوچهر متکی رتبه هشتم خود را در انتخابات مجلس دوازدهم، مدیون حضور در لیست جبهه صبح ایران است.

محمد خوش‌چهره (۱۳۲ هزار رای) و علی مطهری (۱۰۳ هزار رای) بیشترین آرای لیست صدای ملت را دارند و به ترتیب در رتبه‌های ۵۸ و ۶۶ قرار دارند. همگونی آرا در این لیست بیشتر از لیست شورای وحدت است.

با تجمیع اعداد بالا و در نظر گرفتن پنج لیست اصلی انتخاباتی در تهران، کل آرای لیستی تقریبا برابر با ۹ و نیم میلیون رای است. البته توجه به این نکته ضروری است که این رقم از جمع منفرد کل آرا در هر لیست بدست نمی‌آید، بلکه از مجموع آرای ۱۰۷ نفر که در هر کدام از این لیست‌ها قرار دارند حاصل می‌شود. تعداد ۱۰۷ هم به این دلیل کمتر از مجموع پنج لیست و شامل ۳۰ نفر به ازای هر لیست (۱۵۰) است، چون تعدادی از کاندیداها در لیست‌های مختلف مشترک هستند. میانگین آرای لیستی برابر با ۹۰ هزار و میانه آرا ۳۶ هزار رای است.

کل آرایی که به صورت منفرد، غیر لیستی یا محدود به دو یا چند نامزد در انتخابات مجلس دوازدهم ارائه شده برابر با ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار رای و به ازای ۳۲۴۴ کاندیداست.

مجموع پیشی‌بینی من برای دو نوع رای لیستی و غیرلیستی در انتخابات سال ۱۴۰۲ برابر با حدود ۱۲ میلیون رای است که با آرای اعلام‌شده تجمعی که حدود ۱۹ میلیون است، حدود ۷ میلیون رای تناقض دارد. ضمن اینکه افزایش مشارکت در تهران با کاهش تعداد کل آرا همچنان تناقضی حل‌نشده است. این هر دو تناقض کماکان می‌توانند به هر کدام از دلایل گفته‌شده قبل شامل ۱- تمایل رای‌دهندگان به رای غیر لیستی یا رای به یک یا چند نماینده محدود از بین سی نفر ممکن، ۲- افزایش زیاد آرای باطله و یا ۳- دستکاری در آرا به صورت محدود و به نحوی که نتیجه کل تغییر نکند، و یا ترکیب همه این موارد باشد.

اگر فرض کنیم مورد اول صادق باشد یعنی پیش‌بینی من از آرایی که به صورت تکی یا محدود ارائه ‌شده‌اند، نادرست باشد و به دلیل آرای تکی، تعداد کل آرا کم و مشارکت در تهران افزایش پیدا کرده است، این امر باید در آمار بلوک‌های مختلف رای که در جدول دوم ارائه شده خودش را نشان دهد. در این جدول، آرا در چهار بلوک متمایز رای شامل ۱- سی نفر اول، ۲- افرادی که بیشتر از صد هزار رای بدست آورده‌اند و کمتر از سی نفر اول هستند، ۳- آرای کاندیداهایی که بین ده هزار تا صد هزار رای داشته‌اند و ۴- آرای کاندیداها با کمتر از ده هزار رای در دو انتخابات مجالس یازدهم و دوازدهم با یکدیگر مقایسه شده‌اند.

همانطور که جدول به خوبی نشان می‌دهد در سال ۱۳۹۸، میانه آرایِ کمتر از ده هزار رای، برابر با ۹۳۲ رای است یعنی نیمی از آنها بیشتر از ۹۳۲ است و نیمی دیگر کمتر از ۹۳۲. این رقم برای سال ۱۴۰۲، برابر با ۳۷۱ است. با توجه به اینکه کل آرای زیر ده هزار مورد در سال ۱۳۹۸ برابر با یک میلیون و ششصد هزار و کل آرای زیر ده هزار رای برای سال ۱۳۹۸، برابر با یک میلیون و هشتصد و پنجاه هزار است، تفاوت حدود ۲۵۰ هزار رای را شامل می‌شود. یعنی اگرچه در سال ۱۴۰۲، آرای لیستی کمتر است اما تفاوت نسبی آن با سال ۱۳۹۸، چندان زیاد نیست و این تفاوت هم با تعداد کاندیدا قابل توجیه است. بنابراین نقش برگه‌های تک‌رای یا محدود به یک یا چند کاندیدا، آن قدر زیاد نیست که بتواند افزایش مشارکت را در تهران با توجه به کاهش عددی کل آرا از نزدیک ۲۸ میلیون به تقریبا ۱۹ میلیون رای توجیه کند. به غیر از این تحلیل آماری، همانطور که پیشتر هم اشاره کردم افزایش مشارکت به ازای کاهش تعداد کل تجمعی آرا در حالی در تهران صورت گرفته است که چنین فاصله معنی‌داری در هیچ جای دیگر کشور علیرغم افزایش کاندیداها مشاهده نمی‌شود.

بر این اساس، فرض آرای تک‌رای یا محدود در تهران نمی‌تواند دلیل کاهش کل آرا در تهران باشد و افزایش مشارکت در تهران برخلاف کل کشور و همزمان با کاهش کل آرای نامزدها، احتمالا به یکی از دو دلیل دیگر رخ داده است. دلیل اول افزایش بسیار چشم‌گیر آرای باطله (یا به صورت واقعی یا غیرواقعی) است. دلیل دوم نیز می‌تواند دستکاری محدود در آرای برخی نامزدها باشد به نحوی که در نتیجه نهایی تاثیری نگذارد. پیش‌بینی شخصی من بر اساس یافته‌های این تحلیل، افزایش چشم‌گیر آرای باطله در تهران است. با اینحال به دلیل اینکه وزارت کشور نه در سال ۱۴۰۲ و نه در سال ۱۳۹۸، آرای باطله در تهران را اعلام نکرده، راستی آزمایی این امر به سادگی ممکن نیست.

آرای کاندیداها مشترک در تهران: مقایسه سال‌های ۱۴۰۲ و ۱۳۹۸

نمودار میله‌ای و جدول پایین، تفاوت آرای کاندیداهای مشترک در تهران را در سال‌های ۱۳۹۸ و ۱۴۰۲ نشان می‌دهند. همانطور که در نمودار میله‌ای مشخص است، محمدباقر قالیباف بیشترین کاهش رای را در سال ۱۴۰۲ نسبت به سال ۱۳۹۸ داراست (بیشتر از هشتصد هزار رای). قالیباف در سال ۱۳۹۸، با تقریبا یک میلیون و ۳۰۰ هزار رای در تهران اول شد. در سال ۱۴۰۲، آقای قالیباف تقربیا ۴۵۰ هزار رای بدست آورد و در رتبه چهارم قرار گرفت. نفر اول در همین سال، سید محمود نبویان، کمی بیشتر از نصف آرای قالیباف در سال ۱۳۹۸ را بدست آورد. بیشترین افزایش رای هم در این دو دوره انتخابات، برای مهدی کوچک‌زاده است. آقای کوچک‌زاده در سال ۱۳۹۸ با ۴۹ هزار رای، رتبه ۴۳ را بدست آورده بود. ایشان در سال ۱۴۰۲، حدود ۳۱۶ هزار رای بیشتر کسب کرد و با ۳۶۶ هزار رای در رتبه دوازدهم قرار گرفت.

این جدول بر اساس نام کاندیدا و پنج لیست اصلی انتخاباتی در تهران قابل فیلتر است و نمودارها به صورت تعاملی با انتخاب هر فیلتر، تغییر می‌کنند.

آرای کاندیداهای انتخابات مجلس دوازدهم سال ۱۴۰۲ در تهران

جدول زیر آمار کاندیداهای انتخابات مجلس دوازدهم در سال ۱۴۰۲ در تهران را به ترتیب رای نشان می‌دهد. بیشترین رای را سید محمود نبویان به خودش اختصاص می‌دهد که در سه لیست انتخاباتی شانا (ائتلاف طرفداران قالیباف و جبهه پایداری)، امنا (ائتلاف نیروهای انقلاب) و جبهه صبح ایران حضور دارد و تقریبا ۶۰۰ هزار نفر به او رای داده‌اند. نفر آخر هم داود محمدبیکی،  ۳۳ رای بدست آورده است.

در عین حال حضور یا عدم حضور هر کاندیدا در یکی از پنج لیست انتخاباتی تهران هم در این جدول مشخص شده است. این جدول بر اساس نام کاندیدا قابل فیلتر است.

توضیحات

• عدد‌های مربوط به رای هر کاندیدا بر اساس گزارش رسمی وزارت کشور ارائه شده است.
• فایل خام داده‌ها از طریق فایل گت‌هاب مرتبط با این مقاله قابل دسترس است.
• ایده این مقاله از توییت آقای محسن فیروزی برگرفته شده است.